(وَ مَنْ أَحْیَاهَا فَكَأَنََّمَا أَحْیَاء النََّاسَ جَمِیعًا... )سوره ی مائده، آیه ی 32( و هر کس کسی را زنده بدارد، چنان است که گویی تمام مردم را زنده داشته است).

امروز : 18 آبان 1403

تاریخچه پیدایش و ارائه خدمات اورژانس در جهان :
سابقه طب اورژانس به عهد عتیق نسبت داده می شود:
حدود ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال پیش لوح نوشته هایی از نخستین اسناد پزشکی تهیه شده که مشابه پروتکلهای امروزی EMS بوده و حاوی دستورالعملهای مرحله به مرحله بوده است.
در قوانین حمورابی نیز قوانین حق الزحمه و جرائم پزشکی بسته به طبقه اجتماعی بیمار تنظیم شده بود.
مهمترین تفاوت پروتکلهای اولیه و امروزی در عدم وجود معاینه فیزیکی بوده است.
در سال ۱۷۹۳ میلادی، دکتر دومینیک ژان لاری (Dominique-jean Larrey) پزشک ارشد سپاه ناپلئون طی جنگ فرانسه و پروس نوعی بیمارستان سیار بنام “ambulance volante” را طراحی کرد که به قصد انجام اقدامات اولیه و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌کار می‌رفت. گرچه آمبولانس یک گاری سرپوشیده بیش نبود، اما نام لاری بعنوان نخستین تشکیل دهنده سیستم پیش بیمارستانی که از تریاژ و نقل انتقال بیمار استفاده نمود؛ ثبت شد.
همزمان با لاری، بارون پرسی (Baron F.P. Percy) نوعی درشکه با قابلیت حمل تعداد زیادی مجروح از خط مقدم به نواحی امن‌تر طراحی کرد و نام آن را mobile emergency room گذاشت.
طی جنگ‌های داخلی ایالات متحده با تدبیر جاناتان لترمن (Jonathan letterman) نوعی درشکه برای حمل مجروحان به‌کار گرفته شد که به آن‌ها”Rucker wagon ” گفته می‌شد.
بالاخره در سال ۱۸۶۵ اولین سیستم خدمات پیش بیمارستانی برپایه بیمارستان (hospital based) در سین سیناتی آمریکا طراحی شد.
در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هایی در نیویورک به‌کار گرفته شدند که دارای برخی وسایل امدادی از جمله آتل و… و داروها (مثل مرفین) بودند.
اولین آمبولانس‌های موتوردار (اتومبیل) در سال ۱۸۹۹ در شیکاگو طراحی شدند.
طی جنگ جهانی اول خدمات پیش بیمارستانی از نظر کیفی ارتقا پیدا کرد و کم‌‌کم با اختراع بی‌سیم، مراکز دیسپچ در این راه به کمک امدادگران آمدند.
از سال ۱۹۶۶ در بزرگراه‌های ایالات متحده طرح ارائه خدمات پیش بیمارستانی اجرا گردید.
در سال ۱۹۷۳ قانون ملی خدمات پیش بیمارستانی و اجزای آن در ایالات متحده طراحی شد و به اجرا درآمد.
طبق این قانون اجزای یک سیستم پیش بیمارستانی حداقل شامل موارد زیر باید باشد:

1.پرسنل 

2.سیستم ارتباطات و دیسپچ

3.سیستم آموزش مناسب

4.حمل ونقل

5.مراکز درمانی پذیرش دهنده

6.واحدهای مراقبت های ویژه

7.آژانس ایمنی عمومی

8.دسترسی همگانی به مراقبت ها

9.استاندارد سازی ثبت اطلاعات

10.آموزش همگانی

11.همکاری در بحران ها 

12.دارو و تجهیزات